Поягузори адабиёти классикии тоҷику форс, Одамушшуаро Абуабдуллоҳи Рӯдакӣ (858-941) дар ҳақиқат ҳам дар саргаҳи назми мардуми мо қарор дорад ва аз чашмаи шеъри оламгири ӯ анқариб тамоми намояндагони адабиётамон об хӯрдаанд. Ин маъниро дар мисоли таҳлили қиёсии баъзе ашъори Рӯдакӣ ва орифи мутасаввиф Мавлоно Ҷалолуддини Румӣ (1207-1273), ки дар мадди аввал аз ҷиҳати фосилаи замонӣ ва мансубияти ҷаҳоншинохтӣ каме аз ҳамдигар дур ба назар мерасанд, метавон ба таври мушаххас собит кард ва дар ин мавзӯъ қаблан муҳаққиқони тоҷик баъзе фикру андешаҳои худро иброз дошта буданд. Аз ҷумла, як мақолаи номзади илми филология К. Саидолимов, ки дар арафаи таҷлили 800-солагии зодрӯзи Мавлонои Румӣ ба чоп расида буд, қобили таъкиди махсус аст. Муаллифи мазкур ду назираи Мавлоноро бар ғазали машҳури Рӯдакӣ «Бӯи ҷуи Мӯлиён ояд ҳаме», ки бо матлаъҳои зайл шурӯъ мешаванд, мавриди баррасӣ қарор дода буд: Муфассал ...